Ράμπες για ανάπηρους ζογκλέρ

Μία και μοναδική ράμπα στην είσοδο και αυτή κακοφτιαγμένη, κατάλληλη μόνο για ζογκλέρ. Κι’ όμως, το κτίριο είναι δηλωμένο απ’ τους ιδιοκτήτες του και πιστοποιημένο απ’ τους αρμόδιους φορείς ως προσβάσιμο. Ο όρος-κωδικός που οι χρήστες αναπηρικού αμαξιδίου χρησιμοποιούν σε τέτοιες περιπτώσεις είναι ο όρος “ψευδο-προσβασιμότητα”.

Η ψευδο-προσβασιμότητα στην Ελλάδα δεν αποτελεί την εξαίρεση αλλά τον κανόνα. Δίχως υπερβολή, είναι απειροελάχιστες οι 100% προσβάσιμες κατασκευές ή υποδομές στην χώρα μας, ακόμα και κάποιες που προβάλλονται ως τέτοιες έχουν κάμποσα προβλήματα.
Τρανό παράδειγμα το εγκαινιασθέν με τυμπανοκρουσίες προ 5,5 χρόνων αναβατόριο στον ιερό βράχο της Ακρόπολης, προς εξυπηρέτησιν των με κινητικά προβλήματα τουριστών. Οταν τέθηκε σε χρήση απεδείχθη ότι οι μελέτες κατασκευής του είχαν γίνει στο πόδι. Δεν είχε γίνει κανένας σοβαρός υπολογισμός των κλίσεων ανόδου στον ιερό βράχο, ούτε και των κατάλληλων ταχυτήτων ανόδου. Αναυδοι οι χρήστες ένιωσαν να ανεβαίνουν στην Ακρόπολη με τα χίλια και να αιωρούνται στο κενό μιάς και η τροχιά ανόδου τους ήταν περίπου κατακόρυφη(!)σε σχέση με το έδαφος.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται απλά για έλειψη σοβαρότητας αλλά για καθαρή ηλιθιότητα από μέρους του μηχανικού. Το βλέπει και πιο άσχετος περί τα έργα, αυτός ο ηλίθιος ο μηχανικός δεν το έβλεπε; Και αυτοί που το παρέλαβαν το έργο; Αλλά μάλλον με κανένα καλό πακέτο όλα θα βγήκαν κανονικά.